In zijn verhalenbundel De Politieke Waanwijzer houdt Huibert van der Meer de Nederlandse politiek een vervaarlijke lachspiegel voor. De schrijver, die eerder al opviel met een satirische verhalenbundel over een onverzilverd winnend Staatslot, kiest ditmaal dus voor politiek als onderwerp. Alles fictief, uiteraard, maar de werkelijkheid ligt voortdurend op de loer.

In het openingsverhaal belandt een groene lijsttrekker in de wurggreep van de Siciliaanse maffia, die zijn loopbaan van meet af aan blijkt te hebben gestuurd. Wat volgt is een groteske nachtmerrie waarin partijprogramma’s veranderen in chantagemiddelen en een tango fungeert als marteltechniek. Elders in de bundel ontwaakt een populistische voorman plots in een oorlogsgebied, afhankelijk van de hulp van precies de vluchtelingen die hij altijd verachtte.

Van der Meer laat zijn fantasie ook los op meer surrealistische scenario’s: een ambitieuze lijsttrekker blijkt bij nader inzien een robot, geprogrammeerd om kiezers te behagen. Een andere verandert midden in de campagne in een vrouw, waardoor haar partij in paniek raakt en haar populariteit onverwacht stijgt. En in een ander verhaal krijgt de leider van de dierenpartij ineens een gloeiende hekel aan dieren, wat leidt tot uitzinnige debatten en een partij op instorten.

Wat de verhalen verbindt, is Van der Meers feilloze gevoel voor satire. Hij schrijft filmisch en zintuiglijk: regen, rook en bloed druipen van de bladzijden, maar steeds met een ondertoon die de absurditeit van macht en machteloosheid blootlegt. Zijn stijl balanceert tussen thriller en parabel: overdreven en grotesk, maar tegelijk onheilspellend actueel.

Wat Waanwijzer bijzonder maakt, is hoe de bundel tegelijk vermakelijk én verontrustend is. Je lacht om de overdrijving, om de karikaturale politici en hun groteske lotgevallen, maar ergens in dat lachen huist een ongemak: hoe ver staan we eigenlijk nog af van deze fictie?

Kortom, Waanwijzer is een literair-politieke satire die de lezer meeneemt in een koortsige wereld waar macht altijd een prijs heeft. En waar die prijs zelden door de machthebber zelf wordt betaald.

De politieke Waanwijzer is bedoeld voor iedereen die interesse aan de dag legt voor politiek, voor iedereen die gaat stemmen en voor iedereen die ook weleens iets anders over de lijsttrekkers wil lezen dan de standaard verhalen die we doorgaans krijgen voorgeschoteld. Maar ook voor de twijfelaars onder ons die niet weten op wie ze moeten gaan stemmen.

Natuurlijk! Al is het alleen maar om de twijfelaars nog meer aan het twijfelen te krijgen.

Absoluut niet. Zoals in de politiek niemand neutraal is, heeft de auteur in deze verhalen geen kant gekozen. Zowel linkse als rechtste politici worden genadeloos over de knie gelegd. Maar soms worden deze eveneens met een zekere empathie beschreven.

Van de stemgerechtigde leeftijd tot 101 jaar. Ofschoon de meeste mensen rond de pensioenleeftijd wel meer dan genoeg van de politiek zullen hebben...

In een wanhopige zoektocht naar zijn verloren geheugen, raakt Sjeekspier verstrikt in een wirwar van surrealistische, soms slapstickachtige scènes. Zijn pad leidt hem naar plekken die voor de meeste mensen verborgen blijven. Tijdens deze curieuze queeste ontmoet hij tal van excentrieke personages. Ontmoetingen waarvan hij leert, die hem helpen zijn nieuwe ik beter te begrijpen. Soms ontwaart hij flarden van zijn verleden, vage beelden die hij koortsachtig tracht te reconstrueren. En langzaam maar zeker ontstaat er een coherenter geheel.

Een groteske ode aan de taal en de waanzin

Met De natte droom van Sjeekspier serveert de auteur een uitzinnige, barokke en bij vlagen ronduit gestoorde roman die de wetten van de logica vrolijk aan zijn laars lapt. Dit is geen verhaal dat je leest om te begrijpen ,- dit is een trip, een taalorkaan, een klaterende stortbui van beelden, woordspelingen, filosofie, kolder en tragiek. De lezer wordt vanaf de eerste pagina ondergedompeld in een universum dat tegelijk vertrouwd en volkomen geschift aanvoelt.

Het boek leest als een hallucinerende mengvorm van Black Mirror en Monty Python onder invloed van absint en existentiële twijfel. De auteur trekt alle registers open: het ene moment teder of poëtisch, vervolgens grotesk en vulgair, dan weer ijzingwekkend precies in het fileren van menselijke zelfbeelden, mythes en machtsstructuren.

Wat dit boek werkelijk bijzonder maakt, is de volstrekte overgave aan de taal. Zinnen kronkelen, tollen, ontploffen soms. De schrijver lijkt vreugde te halen uit het verknopen van archaïsche woordkeus, absurdisme en filosofische spitsvondigheid. Het is een stijl die veel vraagt van de lezer, maar ook genereus uitbetaalt voor wie durft vol te houden. Hier wordt niet gepolijst, hier wordt gevlamd.

De structuur is fragmentarisch, associatief, soms verwarrend,- en precies daarin ligt de kracht. Het verhaal ontspoort, hervindt zich, speelt zich af in het theater van het ongerijmde. De personages zijn maskers en spiegels, stemmen in een koortsdroom die ergens ook over onszelf gaat: over onze hunkering naar betekenis, naar roem, naar erotiek, naar iets dat beklijft. En dan keihard lachen als het weer door je vingers glipt.

Conclusie
De natte droom van Sjeekspier is een tomeloze eruptie van verbeelding, satire en stilistisch vuurwerk. Niet geschikt voor lezers met een zwak hart of een voorkeur voor rechte lijnen. Maar wie zich laat meevoeren, komt terecht in een meeslepende, krankzinnige en diep menselijke komedie. Eén lange, natte buiging voor de taal en voor de waanzin die we leven noemen.

De roman speelt zich af in een stad die onbenoemd blijft. Op zeker moment raakt Sjeekspier verzeild in een mysterieus dorpje luisterend naar de naam Blijoord. Dit is een oord dat plaats biedt aan mensen die op de vlucht zijn, die dolende zijn, die verstoten zijn, onbegrepen, die niet gevonden willen worden. Voor degenen die in de pas lopen, die binnen de kaders blijven dat door het systeem is geschetst, is Blijoord onzichtbaar en dus onvindbaar.

De naam van het hoofdpersonage luidt Sjeekspier.

Jazeker, op zijn zoektocht ontmoet Sjeekspier een groot aantal markante personages, te weten:

Prudence, de verpleegster; K. Lootviool, de arts; Betty, de ranchevrouw; Jimmy Fast & Jimmy Even Faster, twee outlaws; dominee Gerard Koster, stichter van Blijoord; Jamie, bewoner van Blijoord; de tweeling Judith & Sara; Charlie, bewoner van Blijoord; Rosita, celliste en bewoner van Blijoord; Daphne, de kleuter in het rode regenjasje; Blitzkrieg Bijay, snelschaker; Neha, de moeder van Bijay; Nora, de astronoom; Freek, eigenaar café The Universe; Anahita/Sienna, leider crimineel imperium; Astrid, de spionagerobot; Zwijgsteen, verzetsstrijder; Viktor, verzetsstrijder; Lorenzo, uitvinder; Diane, geliefde van Lorenzo; Bernadette van der Klooster, geheugen goeroe; Theo Tholen, docent pensionaat; de Let, directeur pensionaat; Dieter, schaker; Titus, broer van Bernadette; Aletheia filosoof; Thomas Weber, aartsvriend van Sjeekspier; Yvonne Swelinck, verloskundige.

Je zou kunnen zeggen dat de roman speelt in de huidige tijd. Ofschoon er nergens een jaartal genoemd wordt. Wel zijn hedendaagse zaken als mobiele telefoons en internet aanwezig.

Zestien jaar en ouder.