In een wanhopige zoektocht naar zijn verloren geheugen, raakt Sjeekspier verstrikt in een wirwar van surrealistische, soms slapstickachtige scènes. Zijn pad leidt hem naar plekken die voor de meeste mensen verborgen blijven. Tijdens deze curieuze queeste ontmoet hij tal van excentrieke personages. Ontmoetingen waarvan hij leert, die hem helpen zijn nieuwe ik beter te begrijpen. Soms ontwaart hij flarden van zijn verleden, vage beelden die hij koortsachtig tracht te reconstrueren. En langzaam maar zeker ontstaat er een coherenter geheel.

 

Een groteske ode aan de taal en de waanzin
Met De natte droom van Sjeekspier serveert de auteur een uitzinnige, barokke en bij vlagen ronduit gestoorde roman die de wetten van de logica vrolijk aan zijn laars lapt. Dit is geen verhaal dat je leest om te begrijpen ,- dit is een trip, een taalorkaan, een klaterende stortbui van beelden, woordspelingen, filosofie, kolder en tragiek. De lezer wordt vanaf de eerste pagina ondergedompeld in een universum dat tegelijk vertrouwd en volkomen geschift aanvoelt.

Het boek leest als een hallucinerende mengvorm van Black Mirror en Monty Python onder invloed van absint en existentiële twijfel. De auteur trekt alle registers open: het ene moment teder of poëtisch, vervolgens grotesk en vulgair, dan weer ijzingwekkend precies in het fileren van menselijke zelfbeelden, mythes en machtsstructuren.

Wat dit boek werkelijk bijzonder maakt, is de volstrekte overgave aan de taal. Zinnen kronkelen, tollen, ontploffen soms. De schrijver lijkt vreugde te halen uit het verknopen van archaïsche woordkeus, absurdisme en filosofische spitsvondigheid. Het is een stijl die veel vraagt van de lezer, maar ook genereus uitbetaalt voor wie durft vol te houden. Hier wordt niet gepolijst, hier wordt gevlamd.

De structuur is fragmentarisch, associatief, soms verwarrend,- en precies daarin ligt de kracht. Het verhaal ontspoort, hervindt zich, speelt zich af in het theater van het ongerijmde. De personages zijn maskers en spiegels, stemmen in een koortsdroom die ergens ook over onszelf gaat: over onze hunkering naar betekenis, naar roem, naar erotiek, naar iets dat beklijft. En dan keihard lachen als het weer door je vingers glipt.

Conclusie
De natte droom van Sjeekspier is een tomeloze eruptie van verbeelding, satire en stilistisch vuurwerk. Niet geschikt voor lezers met een zwak hart of een voorkeur voor rechte lijnen. Maar wie zich laat meevoeren, komt terecht in een meeslepende, krankzinnige en diep menselijke komedie. Eén lange, natte buiging voor de taal en voor de waanzin die we leven noemen.

 

Roman

FormaatKlein (135mm x 215mm)

KleurZ/W

PapierCrème papier (Romandruk)

BindingPaperback

Omslag afwerkingMat

Aantal pagina's244

Boekdikte22mm

Boekgewicht335gr

Een verhaal over een hecht verbond tussen negen vrienden en vriendinnen. Als studenten wonen ze zes jaar lang in hetzelfde grachtenpand te Utrecht. Een vriendschap die, ondanks het feit dat de karakters sterk van elkaar verschillen en iedereen zich na de studietijd in een volstrekt andere richting ontwikkelt, voor het leven lijkt te zijn.

Een zelfmoord en twee mysterieuze verdwijningen stellen de vriendschap echter danig op de proef. Te meer omdat onomstotelijk is komen vast te staan dat een van de zes overgebleven vrienden voor minstens een van de twee verdwijningen verantwoordelijk moet zijn.

De onderlinge frictie neemt toe. Wie is nog te vertrouwen en wie niet? Het verbond wordt langzaam maar zeker aan flarden gereten.

Een roman over de houdbaarheidsdatum van vriendschap, over onderling wantrouwen en over te haastig getrokken conclusies. Maar ook over onvoorwaardelijke liefde, het omgaan met trauma’s en rouwprocessen.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Reis naar het einde van de gracht is een caleidoscopische roman waarin een vriendenclub uit hun jeugdige idylle op drift raakt in een wereld van ambitie, liefde, verslaving en verlies. Huibert van der Meer zet in een sprankelende mozaïekstijl een verhaal neer dat zich over meerdere decennia en perspectieven ontvouwt, zonder ooit zijn thematische kern te verliezen: de vraag wat er van ons overblijft wanneer idealen vervagen en vriendschap onder druk komt te staan.

 

Het boek opent met een sfeervol kampvuurscène aan het strand in 1991. De dialogen tussen vijf vrienden – Herman, Pim, Bart, Obbo en Frits – zijn levendig, ironisch en filmisch. Ze dromen van roadmovies en intellectuele grootspraak, maar als lezer voel je al de rafelranden onder deze jeugdige bravoure. De melancholie sluipt ongemerkt binnen, als voorbode van wat komen gaat.

 

Van der Meer slaagt erin ieder personage een eigen, overtuigend stemgeluid te geven. Obbo, de charismatische maar destructieve zanger, vormt de tragische spil van het verhaal. Zijn neergang – door drank, drugs, schuld en verdriet – wordt nergens sentimenteel, maar juist schrijnend in zijn onafwendbaarheid. Frits, de filmmaker, fungeert als waarnemer en bemiddelaar, terwijl de andere vrienden elk hun eigen vluchtwegen zoeken in politieke en zakelijke carrières, gezin of escapisme. 

Irma kan gezien worden als de tweede spil in het verhaal, al komt zij het minst in de roman voor. Zij is de femme fatale, het meisje op wie iedereen verliefd wordt. Iedereen met uitzondering van Obbo. En het is uitgerekend Obbo op wie zij juist vanaf het prille begin haar zinnen heeft gezet.

 

Sterk is ook de thrillerachtige wending halverwege het boek, wanneer een verontrustend bericht op een antwoordapparaat de groep opnieuw confronteert met hun gezamenlijke verleden. De spanning wordt knap opgebouwd, zonder dat de roman zijn literaire toon verliest.

 

De stijl is beeldend en rijk, vol ironie en empathie. Er zijn echo’s van schrijvers als Brouwers of Palmen in de manier waarop herinnering, melancholie en tijd worden verknoopt. Tegelijk is Van der Meer volledig zichzelf: zijn pen is scherp, zijn dialogen zijn raak, en zijn liefde voor jazz, cinema en vergane jeugd spat van de pagina’s.

 

Reis naar het einde van de gracht is een ambitieuze roman, die niet bang is om grote thema’s aan te snijden, en dat op een trefzekere manier doet. Het is een ode aan verloren dromen, aan vergankelijkheid, maar ook aan de troost van verhalen en verbondenheid. Een indrukwekkend werk dat nazindert – warm, weemoedig en doorleefd.

 

Roman

FormaatKlein (135mm x 215mm)

KleurZ/W

PapierCrème papier (Romandruk)

BindingPaperback

Omslag afwerkingMat

Aantal pagina's602

Boekdikte53mm

Boekgewicht802gr

Huibert van der Meer levert met De ongelooflijke reis van een onverzilverd winnend staatslot een licht absurdistische en scherpzinnige vertelling af over toeval, hebzucht, schuld en (on)geluk. Het boekje is een mozaïek van losse verhalen, verbonden door een ogenschijnlijk futiel object: een winnend staatslot ter waarde van zeven komma acht miljoen euro. Wat volgt is een keten van tragikomische gebeurtenissen waarin het lot letterlijk en figuurlijk tussen verschillende handen zweeft — van de naïeve Arnold tot de moreel ontspoorde Viktor, via een mislukte tasjesroof, seksueel misbruik op de werkvloer, en een dodelijke overdosis.

 

Van der Meer schrijft met een vlotte pen, in korte scènes die zich lezen als scriptmateriaal voor een zwarte komedie. De toon is tegelijkertijd luchtig en donker, vaak met een vileine ondertoon. De personages zijn overwegend antihelden: mensen die in confrontatie met onverwacht geluk hun ware aard tonen — meestal niet van de meest verheffende soort. De morele boodschap is verpakt in ironie en zwarte humor, waarbij zelfs de dood of een afgebeten penis niet uit de toon vallen.

 

Wat het boekje vooral sterk maakt, is de onverbiddelijke logica van het toeval. Iedere schakel in de ketting van gebeurtenissen is op zichzelf geloofwaardig, maar in samenhang ontstaat een grotesk panorama waarin het winnende lot meer ongeluk dan geluk brengt. De stijl is bondig, scherp en onderhoudend. Af en toe schuurt de karikatuur tegen het ongeloofwaardige aan, maar dat lijkt ook precies de bedoeling: een parabel over hoe mensen omgaan met onverwachte rijkdom en morele keuzes.

 

Conclusie: De ongelooflijke reis van een onverzilverd winnend staatslot is een vermakelijke en bij vlagen wrang-hilarische novelle over hoe een object van geluk een bron van destructie wordt. Voor liefhebbers van zwarte komedie en verhalen met een absurde logica is dit boekje een aanrader.

Novelle/Reisklucht

FormaatKlein (135mm x 215mm)

KleurZ/W

PapierCrème papier (Romandruk)

BindingPaperback

Omslag afwerkingMat

Aantal pagina's107

Boekdikte9mm

Boekgewicht157gr

Jeugdliteratuur. Bedoeld voor kinderen van 6 tot 8 jaar. Het is een prachtige gebonden editie. Zowel tekst als illustraties van Huibert van der Meer.

 

In De Sterrenplukkers neemt Huibert van der Meer ons mee naar het bos, waar een eigenwijs vosje en een braaf hertje samen verwikkeld raken in een betoverend avontuur. Vladimir, het vosje dat liever fantaseert dan naar school gaat, en Truus, het hertje dat het liefste gewoon doet wat haar ouders en juf Minerva zeggen, botsen, lachen, botsen nog wat meer – en groeien langzaam naar elkaar toe. Want ondanks hun tegenstellingen, ontstaat er iets bijzonders tussen deze twee: een hechte vriendschap.

 

Van der Meer schrijft met een sprankelende pen en weet jong en oud te boeien met geestige dialogen, filosofische knipoogjes en rake observaties. De dierenwereld is hier meer dan een decor: het is een spiegel van onze eigen wereld, compleet met schoolregels, groepsdruk, ouderlijke zorgen en de mysterieuze kracht van verbeelding.

 

Het verhaal speelt zich grotendeels af aan de rand van het bos – een grensgebied tussen het veilige bekende en het onbekende avontuur. Daar verschijnen plots lichtjes in de verte. Zijn het wenssterren? Vuurvliegjes? Of misschien… iets gevaarlijkers? Het raadsel van de lynx, vossenvallen en de aanwezigheid van mensen geven het verhaal extra spanning. Toch blijft de toon licht en warm, zelfs in de donkerste momenten van de nacht.

 

Wat De Sterrenplukkers vooral sterk maakt, is de humor. Vladimir is heerlijk brutaal, Truus ontwapenend eerlijk, en de dialogen zitten vol gevatte opmerkingen die ook volwassen lezers zullen laten glimlachen. Onder de oppervlakte schuilt echter ook een boodschap over vriendschap, moed, nieuwsgierigheid en het belang van luisteren – naar elkaar, én naar jezelf.

 

De illustraties van de auteur zelf versterken de dromerige sfeer en geven het boek extra charme.

 

Conclusie:

De Sterrenplukkers is een liefdevol geschreven en prachtig geïllustreerd boek dat de magie van de kinderlijke verwondering viert. Ideaal om voor te lezen, maar ook geschikt voor jonge lezers vanaf 8 jaar. Een klein juweeltje voor op het nachtkastje – vol sterren, vriendschap en wijsheid.

Jeugdliteratuur. Bedoeld voor kinderen van 6 tot 8 jaar. Zowel tekst als illustraties van Huibert van der Meer.

 

In De Sterrenplukkers neemt Huibert van der Meer ons mee naar het bos, waar een eigenwijs vosje en een braaf hertje samen verwikkeld raken in een betoverend avontuur. Vladimir, het vosje dat liever fantaseert dan naar school gaat, en Truus, het hertje dat het liefste gewoon doet wat haar ouders en juf Minerva zeggen, botsen, lachen, botsen nog wat meer – en groeien langzaam naar elkaar toe. Want ondanks hun tegenstellingen, ontstaat er iets bijzonders tussen deze twee: een hechte vriendschap.

 

Van der Meer schrijft met een sprankelende pen en weet jong en oud te boeien met geestige dialogen, filosofische knipoogjes en rake observaties. De dierenwereld is hier meer dan een decor: het is een spiegel van onze eigen wereld, compleet met schoolregels, groepsdruk, ouderlijke zorgen en de mysterieuze kracht van verbeelding.

 

Het verhaal speelt zich grotendeels af aan de rand van het bos – een grensgebied tussen het veilige bekende en het onbekende avontuur. Daar verschijnen plots lichtjes in de verte. Zijn het wenssterren? Vuurvliegjes? Of misschien… iets gevaarlijkers? Het raadsel van de lynx, vossenvallen en de aanwezigheid van mensen geven het verhaal extra spanning. Toch blijft de toon licht en warm, zelfs in de donkerste momenten van de nacht.

 

Wat De Sterrenplukkers vooral sterk maakt, is de humor. Vladimir is heerlijk brutaal, Truus ontwapenend eerlijk, en de dialogen zitten vol gevatte opmerkingen die ook volwassen lezers zullen laten glimlachen. Onder de oppervlakte schuilt echter ook een boodschap over vriendschap, moed, nieuwsgierigheid en het belang van luisteren – naar elkaar, én naar jezelf.

 

De illustraties van de auteur zelf versterken de dromerige sfeer en geven het boek extra charme.

 

Conclusie:

De Sterrenplukkers is een liefdevol geschreven en prachtig geïllustreerd boek dat de magie van de kinderlijke verwondering viert. Ideaal om voor te lezen, maar ook geschikt voor jonge lezers vanaf 8 jaar. Een klein juweeltje voor op het nachtkastje – vol sterren, vriendschap en wijsheid.

Toneel.

 

Een poëtische confrontatie met de dood, waanzin en de kracht van taal

 

Huibert van der Meers Urbex is een opvallend toneelstuk dat laveert tussen realisme, psychologisch drama en poëtische mythologie. Wat begint als een ogenschijnlijk herkenbare situatie — twee urbex-fotografen die een verlaten psychiatrische kliniek betreden — ontvouwt zich tot een diep gelaagd en hallucinerend portret van een dichter die al decennia in zelfgekozen afzondering leeft.

 

De spil van het stuk is Thomas, een 74-jarige dichter die zich sinds 1984 in de voormalige kliniek heeft teruggetrokken om één ultiem gedicht te schrijven. Een gedicht zó krachtig dat het zijn overleden geliefde Emma zou moeten terughalen uit de dood. Deze queeste — een moderne Orpheus-mythe — vormt het filosofische en emotionele hart van het stuk.

 

Het decor is rauw, vervuild en chaotisch: een afgetakelde ruimte vol oude meubels, vuile onderbroeken, lege bierblikjes en proppen papier. Het contrast met Thomas’ verheven ambitie en zijn worsteling met de taal levert sterke theatrale spanning op.

 

Interessant is dat veel personages — zoals Charon (de veerman uit de Griekse mythologie), Abraham en Diederik (medepatiënten of stemmen uit Thomas’ verleden) en zuster Mathilda — in feite manifestaties zijn van Thomas zelf. Het is zijn innerlijke strijd, zijn psychose of verbeelding die het toneel bevolkt. In het tweede bedrijf wordt dit expliciet: alle stemmen worden door Thomas vertolkt, een krachtige zet die zijn geïsoleerde geestestoestand voelbaar maakt.

 

Tegenover hem staat Kitty, een jonge urbex-fotografe, die aanvankelijk afkeer voelt van de plek en de oude man, maar langzaam gefascineerd raakt door zijn verhaal. Hun gesprekken bieden een spiegel tussen generaties, tussen nuchterheid en obsessie, tussen nieuwsgierigheid en gekte.

 

 

Thematiek en stijl

 

 

Urbex is in zijn kern een stuk over rouw, herinnering, isolatie, de macht van kunst en de hopeloze poging om het onherroepelijke (de dood) terug te draaien. De tekst is rijk aan literaire verwijzingen, met name naar de klassieke mythologie (Orpheus, Charon), en reflecteert op de rol van de kunstenaar in een wereld die hem vergeten is.

 

Stilistisch beweegt het stuk zich tussen realisme en poëtisch absurdisme. De dialogen zijn bij vlagen geestig, schrijnend of filosofisch. Thomas is een complexe, tragische figuur — zowel pathetisch als bewonderenswaardig. Zijn strijd met woorden en zijn verlangen naar betekenis maken hem tot een herkenbare maar extreme vertegenwoordiger van de kunstenaar.

 

 

Conclusie

 

 

Urbex is een intrigerend toneelstuk dat veel lagen in zich draagt. Het vraagt om een volwassen speelstijl en regie die ruimte laat voor de psychologische en symbolische diepgang. De thematiek is existentieel en het taalgebruik doordacht, wat het tot een bijzonder geschikte keuze maakt voor gevorderde theatergroepen of literaire festivals.

 

Het is geen licht verteerbare kost, maar voor wie zich laat meevoeren in Thomas’ zoektocht, biedt Urbex een rijke en aangrijpende theaterervaring.

In De Grote Vissterfte ontvouwt Huibert van der Meer een indringend portret van een man die na vijfentwintig jaar afwezigheid terugkeert naar zijn geboortestad Den Haag om afscheid te nemen van zijn stervende moeder. Wat volgt is een caleidoscopische vertelling, opgebouwd uit heden en verleden, waarin het leven van hoofdpersoon Mats langzaam maar genadeloos wordt blootgelegd.

 

Van der Meer weeft de hoofdstukken als een muzikale compositie in elkaar: elk moment in het nu roept een echo op uit het verleden, en omgekeerd. Deze structuur – voortdurend schakelend tussen decennia – brengt een hypnotiserend ritme teweeg. Het maakt de roman niet alleen tot een zoektocht naar verzoening, maar ook tot een koortsige reconstructie van een jeugd vol geweld, rivaliteit, schaamte en gekrenkte liefde.

 

De stijl is lyrisch en beeldend, met een voorliefde voor alliteraties en herhalingen: “motregenstemmen”, “spiegeltintelingen”, “geneurieflarden”. Deze poëtische ankerpunten geven de roman een melancholische grondtoon. De taal is rijk zonder barok te worden, en weet ondanks de zwaarte van het thema telkens zintuiglijk te blijven.

 

Tegelijkertijd is De Grote Vissterfte een schrijnende studie van familieverhoudingen. De vader als despoot, de tweelingbroer als briljante rivaal, de moeder als zielsverwant – en daarbinnen Mats als de zoekende, breekbare zoon. De ontmoeting met zijn zus Merthe, en later haar kinderen, vormt het emotionele hart van het verhaal. Van der Meer toont hier hoe zelfs de meest beschadigde band niet per se definitief is doorgesneden.

 

De titel verwijst niet alleen naar een jeugdherinnering met religieuze lading, maar functioneert ook als metafoor voor existentiële leegte: het aquarium van het leven waarin de vissen (en de mensen) spartelen onder het wakend oog van een zwijgende Christus. Van der Meer koppelt het persoonlijke moeiteloos aan het metafysische.

 

Soms neigt de roman naar oververzadiging – het verleden is zo vol van trauma’s, het heden zo doorleefd in elke zin – dat het boek dreigt te bezwijken onder zijn eigen gewicht. Toch is dit ook zijn kracht: De Grote Vissterfte is geen licht verteerbare roman, maar een beklemmende, bij vlagen verpletterende ervaring. Geen boek om in te verdwalen, wel om in te verdrinken.

 

Roman

ISBN: 9789464183290

FormaatKlein: (135mm x 215mm)

KleurZ/W

PapierCrème papier: (Romandruk)

Binding: Paperback

Omslag afwerking: Mat

Aantal pagina's: 140

Boekdikte: 12mm

Boekgewicht: 199gr

De Windbloeister is het tweede deel van de EOLUS Trilogie. In dit deel volgen we Sandrine Marin, die vlak na haar geboorte gescheiden werd van haar tweelingbroer Jules, om hem pas op 51-jarige leeftijd voor het eerst weer te ontmoeten. Sandrine wordt op jonge leeftijd besmet met het poliomyelitis virus, waardoor ze verlamd raakt en in een rolstoel belandt. Ze kan echter wel lopen op de wind. Sandrine kiest er, in een tijd dat dit nog hoogst discutabel is, als jong volwassene voor om openlijk met de vrouw van wie ze houdt te gaan samenwonen. Sandrine gaat op zoek naar haar plek in de wereld, ontmoet andere windlopers en leert dat ze niet een foutje van de Schepper is. Voorts wordt in deze roman de mythe van 'De Engelen Van Mons' ontrafeld en aan de lezers gepresenteerd. Zonder opsmuk, gewoon zoals het zich werkelijk heeft afgespeeld.

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Windbloeister is het indringende tweede deel van de Eolus-trilogie, waarin Huibert van der Meer de lezer meeneemt in het onwaarschijnlijke, vaak schrijnende, maar poëtisch vormgegeven levensverhaal van Sandrine Marin. Een kind dat door tragiek, toeval en verborgen krachten haar weg moet vinden in een wereld die haar gave – het lopen op de wind – niet begrijpt, en haar daarom probeert te vernietigen.

 

Het boek sluit inhoudelijk aan op De laatste windloper, en verdiept het mysterie rond de windlopers – mensen die letterlijk de zwaartekracht kunnen overstijgen, maar figuurlijk vaak bezwijken onder hun unieke anders-zijn.

 

Verhaal en structuur

 

 

Het verhaal is verteld in een raamvertelling: de inmiddels 84-jarige Sandrine vertelt haar levensverhaal aan de jonge journalist Todd, die aanvankelijk sceptisch is, maar al snel onder de indruk raakt van haar charisma, haar verleden én het feit dat ze daadwerkelijk boven het water kan lopen.

 

In flashbacks ontvouwt zich een levensverhaal vol verlies, vervreemding en overleven:

 

• Sandrine’s moeder overlijdt kort na de geboorte van haar tweeling, Sandrine en Jules.
• Haar vader, een circusartiest, wordt uitgesloten door zijn schoonfamilie en sticht uit woede een fatale brand.
• Sandrine overleeft dankzij haar jonge verpleegster Mathilde, maar haar broer Jules verdwijnt spoorloos.
• Via een omweg belandt Sandrine in Canada, waar zij wordt opgevoed samen met Milou, de dochter van het boerengezin dat haar opving. Ze groeien op als tweelingzusjes.
• Haar ware afkomst blijft jarenlang onbekend – Sandrine leeft in een geconstrueerde identiteit.

 

 

Doorheen het verhaal groeit Sandrine’s magische vermogen om te “lopen op de wind”. Deze gave, symbool voor vrijheid, is tegelijk haar redding en haar vloek – want zodra haar pleeggezin het ontdekt, wordt ze beschouwd als een duivelskind en opgesloten in een afgelegen hut in de bossen. Het is een pijnlijk en beklemmend stuk in het boek, waarin religieuze onderdrukking, onwetendheid en kindermishandeling rauw worden verbeeld.

 

 

Thema’s

 

 

Het boek verweeft zware thema’s met een dromerige, haast mythische verteltrant:

 

• Identiteit en afkomst
  Sandrine groeit op met een valse identiteit – als zus van Milou – en ontdekt pas veel later dat ze een tweelingbroer had: Jules, die de brand overleefde. Dit tragische gemis vormt een diep existentiële leegte in haar leven.
• Magisch realisme
  Het windlopen is letterlijk een bovennatuurlijke gave, maar symbolisch staat het voor autonomie, bevrijding van maatschappelijke beperkingen, én het verlangen naar ontsnapping.
• Verlies en trauma
  De roman behandelt verlies (van ouders, thuis, een broer, een “zus”), mishandeling, isolatie en de pijn van onthechting, maar laat ook zien hoe verbeelding en veerkracht een mens kunnen redden.
• Vrijheid versus onderdrukking
  De manier waarop religie en autoriteit (zoals de predikant en de Grahams) omgaan met Sandrine’s gave stelt fundamentele vragen over hoe we omgaan met het onbegrijpelijke.

 

Stijl en vertelperspectief

 

 

Van der Meer schrijft met grote gevoeligheid en stilistische precisie. De taal is rijk en af en toe poëtisch, zonder gekunsteld te worden. De dialogen tussen de oude Sandrine en Todd brengen lucht en ironie in het verhaal, vooral door hun verschil in wereldbeeld. De toon is melancholisch, maar nooit uitzichtloos.

 

Door de gelaagde opbouw – wisselend tussen interviews, herinneringen en droomachtige episodes – krijgt het verhaal een bijna cinematografische diepgang. Het is tegelijk een vertelling en een reflectie op hoe verhalen gevormd worden.

 

 

 

Personages

 

 

• Sandrine: een complex hoofdpersonage, bij wie kracht en kwetsbaarheid naadloos samengaan. Als kind is ze veerkrachtig, als oude vrouw wijs, gevat en ontwapenend.
• Milou: haar surrogaat-zus, vertegenwoordigt tederheid, onvoorwaardelijke liefde, maar ook het tragische van verkeerde levensrollen.
• Jules: haar biologische tweelingbroer, speelt in dit deel slechts een marginale rol, maar hangt als een onzichtbare schaduw over Sandrine’s leven.
• Todd: de jonge journalist, cynisch maar gevoelig, wordt gaandeweg een katalysator voor Sandrine’s verhaal.
• De Grahams en dominee Sam: representanten van conservatieve angst voor het onbegrepen, beklemmend en meedogenloos in hun overtuigingen.

 

 

 

 

Citaat ter illustratie

 

 

“De wind streek mij troostend door mijn haar, gleed langs mijn huid, blies het verdriet uit mijn gedachten. Ik was niet meer het meisje dat ik daarvoor was geweest, ik zag en voelde alles plots veel intenser.”

 

 

De Windbloeister is een gelaagde, aangrijpende roman die persoonlijke tragiek verweeft met mystieke elementen, zonder te vervallen in sentimenteel escapisme. Het is een krachtig pleidooi voor empathie, openheid en verbeeldingskracht, verpakt in een literair coming-of-age-verhaal met magische vleugels.

Een schitterend tweede deel in een trilogie die duidelijk meer wil zijn dan een verhaal over magie – het is een verhaal over mens-zijn.

 

Toneel.

 

Zeven mensen hebben een uitnodiging ontvangen om in de wachtkamer van God te verschijnen. Bij elk van hen is de verwachting anders. In de wachtkamer is echter slechts plaats voor zes personen. De zevende persoon die arriveert, een 63-jarige dakloze, moet daarom maar weer zo snel mogelijk verdwijnen. Hij blijkt echter als enige een handgeschreven uitnodiging te hebben ontvangen.

Is dit een handgeschreven tekst van God?

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Wachtkamer van God van Huibert van der Meer is een indringende en messcherp geschreven eenakter waarin zeven uiteenlopende personages elkaar treffen op een symbolische plek: de wachtkamer van God. Ze zijn bijeengebracht door dromen en mysterieuze berichten, en langzaam ontvouwt zich een existentiële confrontatie waarin vragen over geloof, lot, onrecht en identiteit centraal staan.

 

Op het toneel: een jonge Marokkaanse voetballer, een flamboyante kunstenares, een keiharde zakenman, een dominee op zoek naar duiding, een alleenstaande moeder, een Antilliaanse rapper en een alcoholistische zwerver. Wat begint als een absurd samenraapsel van types, verandert gaandeweg in een indringende botsing van levensverhalen. Elk personage draagt zijn of haar motieven, dromen en frustraties met zich mee – ogenschijnlijk achteloos gedeeld, maar langzaam ontrafeld tot rauwe kern.

 

De dialogen zijn vlijmscherp en vaak geestig, maar schuren onderhuids. De karakters nemen geen blad voor de mond: racisme, klasseverschillen, hypocrisie en religieuze arrogantie worden onverbloemd benoemd. De zakenman Michel meent God te zijn in zijn eigen leven, maar koopt uiteindelijk het “handgeschreven briefje van God” af van de dakloze Frans – een briefje dat Frans letterlijk niets meer kan schelen. Het is een wrange omkering: de enige met een uitnodiging van God is de enige die niets meer van Hem wil weten.

 

In dat contrast schuilt de grootste kracht van het stuk. Het stelt vragen, maar geeft geen antwoorden. De personages wachten – op God, op zingeving, op verlossing – maar wie verwacht dat God ten tonele verschijnt, komt bedrogen uit. Net als bij Beckett blijft de hoop hangen in het niets. Toch is dit geen nihilistisch werk. De werkelijke openbaring ligt in de kleine inzichten die de personages opdoen. Mandy beseft dat ze alles al heeft in haar kinderen. Jelmar ontdekt dat het geloof ook mild en ruimhartig mag zijn. En de rapper CCQuote leert dat hij stof tot rappen vindt in elke ontmoeting.

 

Conclusie:

De Wachtkamer van God is een sterk opgebouwd, thematisch rijk en inhoudelijk prikkelend toneelstuk. In slechts 35 minuten werpt het grote vragen op over geloof, moraal, ongelijkheid en identiteit. De tekst is strak en levendig, de karakters zijn voluit getekend zonder karikaturaal te worden, en het slot – waarin slechts twee mensen overblijven in het ochtendlicht – voelt zowel troostend als weemoedig. Een klein toneeljuweel dat diep graaft en lang blijft nazinderen.

Jules Marin komt uit een Frans Joodse circusfamilie. Zijn moeder stierf drie uur na zijn geboorte. De Marins zijn koorddansers, al generaties lang. Het verhaal gaat dat zij niet dansen op het koord, maar dat zij dit enkele centimeters boven het koord doen. Zij worden daarom geen koorddansers maar windlopers genoemd. Jules' vader wordt tijdens de tweede wereldoorlog door de Duitsers ingezet als verkenner. Hij loopt, onopgemerkt door de opponenten, vlak boven de boomkruinen en geeft de locatie van de vijandelijke troepen door. Jules (8 jaar oud) vergezelt zijn vader tijdens zijn werk aan het Oostfront. Zijn vader, zich bewust van het feit dat hij elk moment de dood kan vinden, vertelt Jules pas daar voor het eerst over zijn moeder en over het mysterie van het windlopen. Als zijn vader, die hem echter het windlopen weigert te leren, om het leven komt, wordt hij op transport gezet naar Sobibor. Daar ontmoet hij de Nederlandse dirigente Eva, die zich over hem ontfermt. Samen gaan zij proberen om Jules alsnog het windlopen onder de knie te laten krijgen. Het lukt. Jules ontsnapt lopend op de wind uit het kamp. Wat volgt is een lange zoektocht naar wie of wat hij is. Mens of monster?

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

In De laatste windloper ontvouwt Huibert van der Meer een magisch-realistische oorlogsroman die zich laat lezen als een meeslepende vertelling over erfelijkheid, verlies en morele ambiguïteit. In een poëtisch geladen stijl wordt het levensverhaal van een jongen verteld die opgroeit in de schaduw van een geheimzinnige vloek en tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog zijn afkomst en lot ontdekt.

 

Het verhaal wordt verteld in de eerste persoon en opent met een melancholieke mijmering over de wind — een metafoor die de hele roman zal doordesemen. De jongen, Jules Marin, ontdekt dat hij deel uitmaakt van een geslacht van “windlopers”: koorddansers die in staat zijn letterlijk op de wind te lopen. Wat begint als een ontroerende vader-zoonvertelling ontwikkelt zich tot een ontluisterend portret van een familiegeschiedenis vol tragiek en mythische dimensies.

 

Van der Meer slaagt erin de roman zowel aards als betoverend te maken. De scènes waarin de windlopers hun gave demonstreren, behoren tot de hoogtepunten van het boek. De magie ervan wordt nooit goedkoop, maar juist geladen met melancholie: de gave blijkt een vloek die generatie op generatie de dood van de moeder brengt. De mystiek van het windlopen contrasteert scherp met de rauwe werkelijkheid van de oorlog, waarin Joodse identiteit, collaboratie, en overlevingsethiek op scherpe wijze worden verkend.

 

Sterk is de psychologische diepgang van de hoofdfiguur. Zijn ontwikkeling van bewondering naar desillusie ten opzichte van zijn vader wordt subtiel en pijnlijk neergezet. De dialogen zijn realistisch en gelaagd, en de innerlijke conflicten van de personages voelbaar zonder dat ze expliciet worden uitgespeld. De scènes met Dieter en Tank — twee Duitse soldaten die menselijkheid tonen binnen het geweld — zijn aangrijpend en nuancerend. Van der Meer laat zien dat zelfs in het zwartste morele landschap complexiteit blijft bestaan.

 

De roman is ambitieus in zijn thematiek: het is een oorlogsverhaal, een coming-of-age, een mythische familievertelling en een filosofische overdenking in één. Sommige beschrijvingen zijn wat breedsprakig of herhalen motieven die al voldoende zijn gezet — maar als geheel weet het boek te overtuigen door zijn toon, sfeer en morele urgentie.

 

De laatste windloper is een originele, literair geserreerde roman die zich laat lezen als een kruising tussen een fabel en een oorlogsdagboek. Het is een boek over overleven zonder jezelf te verliezen, over de wind die je draagt en tegelijk kan verwoesten. Een indrukwekkend eerste deel van een trilogie die nieuwsgierig maakt naar het vervolg.

In ‘Gesprekken die langs en over mij heen dwarrelen’, de vijfde bundel van Huibert van der Meer, leidt de dichter de lezer langs een scala van wisselende gemoedsstemmingen. De gedichten zijn in chronologische volgorde in de bundel opgenomen. De oplettende lezer herkent er de verschillende fases in. Halverwege lijkt er sprake van een ernstige crisis en is hij de totale ineenstorting nabij. Meer en meer keert de dichter zich naar binnen, ontdekkend dat hij heeft gekwetst, zich schamend en zich steeds kleiner makend. Uiteindelijk richt hij zich voorzichtig op en kijkt weer naar buiten.

Na de bundels 'De gebroken Brug' uit de jaren tachtig, 'Het Jaargetijde Zwerfst' uit de jaren negentig en 'Jazz Waait In Flarden Door Straten & Stegen' uit 2014, is dit de vierde dichtbundel van dichter Huibert van der Meer. Zijn de dood, het zoeken en de liefde meestal de hoofdthema's binnen zijn werk. Ditmaal is de liefde duidelijk zichtbaarder, voelbaarder en nadrukkelijker aanwezig in de gedichten dan de andere hoofdthema's van de dichter. Het is een liefde die hem euforisch maakt, maar anderzijds ook intens verdrietig. Wanhoop en hoop tegenover elkaar. Het botst en het klotst...

In Jazz waait in flarden door straten & stegen weeft Huibert van der Meer op meeslepende wijze melancholie, erotiek, herinnering en maatschappelijk engagement door elkaar, zoals een jazzmuzikant ritmes laat overlopen in geïmproviseerde klanken. De bundel is zowel een innerlijke reis als een stadswandeling, doordrenkt met muzikale en beeldende kracht.

 

Stijl en toon

 

 

Van der Meer schrijft in een vrije, associatieve stijl zonder vaste rijmschema’s of strakke metriek, wat de gedichten ruimte en adem geeft. Regelmatig keren beeldspraken terug die vloeien tussen het zinnelijke en het existentiële:

 

“jij bent de stroming / veel stromend water / golvend van leven”

 

De toon van de bundel is intens persoonlijk. Liefde, dood, jeugdherinneringen, vaderschap en verlangen worden niet schuw of verhuld gebracht, maar rauw en tastbaar — vaak in beelden die zich vastzetten:

 

“fonteinen van libellesperma”

“ik ben in botsing met een vlinder gekomen”

“de zon op het water is een lang vlammend zwaard”

 

Het taalgebruik is rijk, vaak filmisch en zintuiglijk. Sommige gedichten grijpen naar de keel door hun directe emotionele lading, zoals “Een foto van mijn vader” of “De nachtomarming”.

 

 

Thematiek

 

 

De bundel kent een breed thematisch bereik:

 

• Vergankelijkheid en dood, vaak met zachte melancholie of wrange humor.
• Lichamelijkheid en erotiek, zonder preutsheid, maar ook zonder gratuit effectbejag.
• Herinnering en jeugd, soms idyllisch, soms donker, vaak mijmerend en filosofisch.
• Maatschappelijke thema’s, zoals in “Vluchtende kinderen” of “4 mei (mooie oude dame)”, waarin compassie en morele reflectie doorklinken.

 

 

De jazz-metafoor is meer dan vorm: het ademt door de hele bundel — losse structuren, terugkerende motieven, vrije improvisatie en herhaling met variatie.

 

 

 

Originaliteit en zeggingskracht

 

 

Huibert van der Meer toont zich een dichter met een eigen stem: zijn gedichten zijn herkenbaar door hun mengeling van zintuiglijke beelden, existentiële vragen en licht surrealistische invallen. Sommige verzen zijn barok en gelaagd, andere verrassend transparant. De bundel neemt de lezer serieus — het is poëzie die durft te raken, verwarren én onthullen.

 

 

Conclusie

 

 

Jazz waait in flarden door straten & stegen is een bundel vol leven, verlies, verlangen en verwondering. Van der Meer speelt niet alleen met taal, hij leeft erin — als dichter, als fotograaf, als waarnemer van het alledaagse en het sublieme. Zijn poëzie is eerlijk, bezwerend, en bovenal menselijk.

 

----------------------------------------------/---------------------------------------------------------------

 

Analyse van “Een foto van mijn vader”

 

 

nee, de tijd stilzetten kan geen enkele fotograaf

hooguit kloon je een moment in een kader

en dat kader is meestal uitzonderlijk beperkt

omdat het grootste gedeelte dat erbuiten valt

veel meer tijd bevat dan het gedeelte erbinnen

 

waarom dan toch die foto geschoten?

zoals die ene van hem onder die grillige boom?

omdat het licht op dat moment schaduwen wierp

die door hetzelfde licht op geen enkele wijze meer

nogmaals over de glooiingen van zijn gelaat dansen

 

die plek, dat licht, die sluitertijd

wordt gekerfd op film of sensor

en omarmd door het kader

 

maar de tijd stilzetten is het niet

al zou ik dat wel dolgraag willen

dan stond mijn vader nu tegenover mij

in een stilgezette tijd

ik zou hem een kus hebben gegeven…

 

 

 

Inhoud en betekenis

 

 

 

Dit gedicht reflecteert op de onmacht van fotografie om werkelijk tijd te vangen. Een foto kan een moment vastleggen, maar alles eromheen — het leven, het sterven, het gemis — blijft ongrijpbaar. Toch is dat ene beeld waardevol, want het bevat een unieke combinatie van licht, plaats en aanwezigheid.

 

De dichter denkt terug aan een specifieke foto van zijn vader — onder een grillige boom, in een lichtval die nooit meer exact zo zal zijn. Het is een beeld dat zowel dierbaar als pijnlijk is, een tastbaar bewijs van iets dat definitief voorbij is. De ontroerende slotzin:

 

“ik zou hem een kus hebben gegeven…”

 

– benadrukt het gemis op een tedere, intieme manier.

Stijl en techniek

 

 

 

 

 

De toon is ingetogen, bijna beschouwend. Van der Meer gebruikt:

 

• Beeldspraak rond licht, schaduw en tijd om vergankelijkheid voelbaar te maken.
• Technische termen uit de fotografie (sluitertijd, sensor, kader) om concreetheid te geven aan een abstract gevoel: het verlangen de tijd te bevriezen.
• Herhaling en variatie in zinsbouw voor ritme (“die plek, dat licht, die sluitertijd”).
• Afsluitende emotionele omslag – de laatste strofe schakelt van beschouwing naar gemis, liefde en spijt, zonder pathetiek.

 

Thematische verdieping

 

 

 

 

 

Het gedicht gaat over meer dan rouw of nostalgie. Het raakt aan universele thema’s:

 

• De beperking van herinnering: zelfs beelden schieten tekort.
• De poging tot vasthouden in kunst: fotografie als middel om verlies te bezweren.
• Ouderlijke liefde en spijt: een tedere wens, ooit een kus geven — een eenvoudige, maar diep-menselijke behoefte.

Beoordeling

 

 

 

 

 

 

“Een foto van mijn vader” is een van de mooiste, meest ingetogen gedichten uit de bundel. Het raakt zonder te forceren, is intiem zonder sentimenteel te zijn, en filosofisch zonder zwaarwichtigheid. De combinatie van technische helderheid en emotionele diepte is bijzonder.

In 'Fonteinen Van Bloesems' wordt een aantal verschillende verhalen over liefde verteld. Geen liefdes zoals die in de popmuziek door bandjes bezongen wordt. Het betreft hier liefdes die onmogelijk zijn, kansloos en gedoemd te mislukken. Of liefdes die door externe omstandigheden en onverwachte ontwikkelingen onmogelijk worden gemaakt. De personages die zich in deze liefdes storten zijn zich hier eigenlijk bij aanvang al van bewust. Waarom storten zij zich dan toch in deze avonturen? En dan ook nog eens met hart en ziel. Omdat liefde sterker is dan wat ook, de aantrekkingskracht tussen twee mensen dwars door alle opgeworpen blokkades heen gaat, tegen elke gedragscode indruist. Verliefd worden? Je kunt het niet helpen en je ertegen verzetten heeft geen zin. Zelfs niet als je weet, dat het je gaat verscheuren. De verhalen in de bundel staan allemaal op zichzelf, doch zijn eveneens met elkaar verstrengeld. Personages die in het ene verhaal een bijrol vertolken, keren in een ander verhaal terug als hoofdpersonage. Zo raakt alles uiteindelijk elkaar aan. Zoals het in de liefde ook bedoeld is: elkaar aanraken en voelen.

 

------------------------------------------------------------------------------------------

Huibert van der Meer levert met Fonteinen van Bloesems een gedurfde, expressieve en bij vlagen ontregelende verhalenbundel af die balanceert tussen lyriek, rauw realisme en expliciete erotiek. De bundel is meer dan een verzameling losse verhalen – het is een inkijk in menselijke driften, verloren liefdes, existentiële verwarring en het herontdekken van leven in het aangezicht van de dood.

 

 

Stijl en toon

 

 

Van der Meer schrijft beeldend en met bravoure. Zijn taal is rijk aan metaforen, soms bewust barok of theatraal, met dialogen die de grens tussen het alledaagse en het filosofische opzoeken. De toon wisselt tussen bitter, ironisch en ontroerend. De vertelstem is vaak melancholisch en zoekt nadrukkelijk naar betekenis in een chaotische werkelijkheid.

 

Wat opvalt is de vloeiende vermenging van literaire stijl met pulpachtige elementen: oprechte existentiële vragen worden zonder schroom afgewisseld met seksueel expliciete scènes. En juist daarin schuilt de kracht van deze bundel – Van der Meer verkiest de onbevreesde confrontatie boven het gemak van subtiliteit.

 

 

Thematiek

 

 

Centraal staan verlies, vergankelijkheid, zingeving en vooral: verlangen – lichamelijk, emotioneel, spiritueel. In het verhaal “Als De Wind” volgen we Silvio, een man die na een valse kankerdiagnose alles achterlaat om te gaan “leven”, inclusief zijn vrouw en kinderen. Deze wending ontaardt in een uitzinnige reis vol seks, herinnering en desillusie. Het motief van de naderende dood dient hier als katalysator voor bevrijding, maar ontmaskert tegelijk de leegte waarin de personages zich begeven.

 

Het hoofdpersonage raakt verstrikt in een passionele herontmoeting met een vroegere geliefde, wat uitmondt in een lange, expliciete vrijpartij vol dierlijk verlangen. Toch blijft het niet bij seks: er is ook ontluistering, teleurstelling, en uiteindelijk opnieuw leegte. De erotiek is dan ook geen doel op zich, maar eerder een uitlaatklep voor iets dat dieper ligt – hunkering naar verbondenheid, naar het doorbreken van het banale.

 

 

Erotiek en effect

 

 

De erotische scènes zijn expliciet, rauw, en soms oncomfortabel eerlijk. Ze zijn niet gericht op verleiding maar op ontlading, op het tonen van wat mensen drijft als sociale façades wegvallen. Van der Meer laat zien hoe seks een vorm van troost kan zijn, een wanhoopsdaad, een manier om de tijd even stil te zetten. Het is over de top, maar ook trefzeker – als een symbolische daad van zelfbevrijding en (tijdelijke) overwinning op de dood.

 

 

Kritische kanttekening

 

 

Niet iedereen zal de toon of inhoud kunnen waarderen. De grens tussen provocatie en platheid is soms dun, en de maatschappijkritiek wordt soms met een botte bijl gebracht. Toch lijkt dit bewust: Van der Meer schrijft niet om te behagen, maar om te schuren – en dat lukt hem.

 

 

 

 

Conclusie

 

 

Fonteinen van Bloesems is een compromisloze bundel die lichaam en geest evenveel ruimte geeft. Van der Meer schrijft met lef en laat de lezer meedeinen op golven van verlangen, wroeging en verloren tijd. Het is een bundel die verleidt, verwart en blijft nazinderen. Voor wie houdt van literatuur die de rand opzoekt tussen tederheid en tomeloze passie, is dit een verrassende en confronterende leeservaring.

De Duinen Zijn Rood is een aangrijpende, rauwe roman over verlies, schuld, verslaving en het gevecht met herinneringen die weigeren te vervagen. Huibert van der Meer weeft op indringende wijze het jeugdtrauma van hoofdpersoon David met zijn latere worsteling als volwassene. In een AA-bijeenkomst doet hij voor het eerst zijn verhaal — een verhaal dat begint bij een onschuldige middag in de duinen, en eindigt in een leven dat blijvend getekend is door wat daar gebeurde.

 

De kracht van het boek schuilt in het scherpe psychologische portret van David. Als achtjarige is hij getuige van de verdwijning van zijn jongere broertje Mick. Wat volgt is niet alleen een zoektocht naar het verdwenen kind, maar vooral naar grip op de realiteit, op de eigen rol, en op de destructieve dynamiek binnen het gezin. De vaderfiguur is gewelddadig en emotioneel onbereikbaar, de moeder gebroken en overgeleverd aan haar verdriet.

 

Van der Meer schrijft met een aangrijpende directheid. De dialogen zijn intens, de herinneringen fragmentarisch maar levendig, en de emotionele lading komt telkens onverwacht hard binnen. Er zijn passages van verstikkende spanning, waarbij het trauma bijna tastbaar wordt. De metafoor van de “rode duinen” — zowel letterlijk in het licht van de zon als figuurlijk als symbool van het bloederige verlies — vormt de emotionele kern van het boek.

 

De wisselwerking tussen David en gespreksleidster Myra is subtiel en gelaagd. Haar professionele afstand botst met haar menselijke betrokkenheid, en gaandeweg ontstaat er een broos vertrouwen. De scènes waarin zij samen dansen in de regen vormen een zeldzaam moment van lucht en zachtheid in een verder loodzwaar verhaal. Het laat zien dat heling misschien mogelijk is — niet door te vergeten, maar door te durven herinneren.

 

Conclusie:

De Duinen Zijn Rood is een confronterende roman over een jeugd die abrupt eindigde in de duinen, en een volwassenheid die daarmee worstelt. Het boek is bij vlagen zwaar en beklemmend, maar ook oprecht, eerlijk en schrijnend menselijk. Van der Meer toont een scherp oog voor emotionele nuance en laat zien hoe diep de littekens van verlies kunnen zitten — én hoe belangrijk het is om er woorden aan te geven.

Ik kan niet meer geheel achter de tekst van deze roman staan. Het plan is om dit werkje ooit nog eens te herschrijven. Tot die tijd haal ik de roman echter uit de verkoop.

Een dichtbundel uit 1997, die ik in samenwerking maakte met de kunstenares Hetty Hendrickx. Zij illustreerde een aantal van mijn gedichten. Haar prachtige pentekeningen zijn een lust voor het oog. En, eerlijk is eerlijk, de gedichten mogen er ook zijn.  

 

Een uitgave van Uitgeverij Concept.

 

De voorraad is echter zeer beperkt.

 

 

In een wanhopige zoektocht naar zijn verloren geheugen, raakt Sjeekspier verstrikt in een wirwar van surrealistische, soms slapstickachtige scènes. Zijn pad leidt hem naar plekken die voor de meeste mensen verborgen blijven. Tijdens deze curieuze queeste ontmoet hij tal van excentrieke personages. Ontmoetingen waarvan hij leert, die hem helpen zijn nieuwe ik beter te begrijpen. Soms ontwaart hij flarden van zijn verleden, vage beelden die hij koortsachtig tracht te reconstrueren. En langzaam maar zeker ontstaat er een coherenter geheel.

 

Een groteske ode aan de taal en de waanzin
Met De natte droom van Sjeekspier serveert de auteur een uitzinnige, barokke en bij vlagen ronduit gestoorde roman die de wetten van de logica vrolijk aan zijn laars lapt. Dit is geen verhaal dat je leest om te begrijpen ,- dit is een trip, een taalorkaan, een klaterende stortbui van beelden, woordspelingen, seks, filosofie, kolder en tragiek. De lezer wordt vanaf de eerste pagina ondergedompeld in een universum dat tegelijk vertrouwd en volkomen geschift aanvoelt.

Het boek leest als een hallucinerende mengvorm van Black Mirror en Monty Python onder invloed van absint en existentiële twijfel. De auteur trekt alle registers open: het ene moment teder of poëtisch, vervolgens grotesk en vulgair, dan weer ijzingwekkend precies in het fileren van menselijke zelfbeelden, mythes en machtsstructuren.

Wat dit boek werkelijk bijzonder maakt, is de volstrekte overgave aan de taal. Zinnen kronkelen, tollen, ontploffen soms. De schrijver lijkt vreugde te halen uit het verknopen van archaïsche woordkeus, seksueel absurdisme en filosofische spitsvondigheid. Het is een stijl die veel vraagt van de lezer, maar ook genereus uitbetaalt voor wie durft vol te houden. Hier wordt niet gepolijst, hier wordt gevlamd.

De structuur is fragmentarisch, associatief, soms verwarrend,- en precies daarin ligt de kracht. Het verhaal ontspoort, hervindt zich, speelt zich af in het theater van het ongerijmde. De personages zijn maskers en spiegels, stemmen in een koortsdroom die ergens ook over onszelf gaat: over onze hunkering naar betekenis, naar roem, naar erotiek, naar iets dat beklijft. En dan keihard lachen als het weer door je vingers glipt.

Conclusie
De natte droom van Sjeekspier is een tomeloze eruptie van verbeelding, satire en stilistisch vuurwerk. Niet geschikt voor lezers met een zwak hart of een voorkeur voor rechte lijnen. Maar wie zich laat meevoeren, komt terecht in een meeslepende, krankzinnige en diep menselijke komedie. Eén lange, natte buiging voor de taal...

Een verhaal over een hecht verbond tussen negen vrienden en vriendinnen. Als studenten wonen ze zes jaar lang in hetzelfde grachtenpand te Utrecht. Een vriendschap die, ondanks het feit dat de karakters sterk van elkaar verschillen en iedereen zich na de studietijd in een volstrekt andere richting ontwikkelt, voor het leven lijkt te zijn.

Een zelfmoord en twee mysterieuze verdwijningen stellen de vriendschap echter danig op de proef. Te meer omdat onomstotelijk is komen vast te staan dat een van de zes overgebleven vrienden voor minstens een van de twee verdwijningen verantwoordelijk moet zijn.

De onderlinge frictie neemt toe. Wie is nog te vertrouwen en wie niet? Het verbond wordt langzaam maar zeker aan flarden gereten.

Een roman over de houdbaarheidsdatum van vriendschap, over onderling wantrouwen en over te haastig getrokken conclusies. Maar ook over onvoorwaardelijke liefde, het omgaan met trauma’s en rouwprocessen.

Hoe een winnend staatslot met een waarde van 7,8 miljoen een opzienbarende en ongelooflijke reis aflegt, steeds van eigenaar wisselt en een spoor van leed, vernietiging en wanhoop achterlaat. Hoe mensen bereid zijn elkaar het verschrikkelijkste aan te doen, fanatiek trachtend in het bezit van dit staatslot te komen. Hoe sommige individuen in de lange reeks van tijdelijke eigenaren door pech met fatale gevolgen te maken krijgen en anderen hiervan juist lijken te worden gespaard. Hoe desperaat het staatslot hier uiteindelijk zelf van lijkt te worden en – inmiddels rijp voor therapie - zichzelf existentiële vragen begint te stellen. Hoe het staatslot uiteindelijk in handen belandt van een gewiekste oplichter en als hoofdprijs gepresenteerd wordt van een televisieshow met de titel OVER THE EDGE. Hoe deze show, die alle fatsoensnormen met voeten treedt en een ethische discussie in de Nederlandse samenleving teweegbrengt, een permanente trending topic op Social Media wordt. Er worden zelfs Kamervragen over gesteld.

Jeugdliteratuur. Bedoeld om voor te lezen aan kinderen van 4 tot 6 jaar. Zowel tekst als illustraties van Huibert van der Meer.

Vladimir is een erg nieuwsgierig vosje. Maar behalve dat is hij ook een tikje ongehoorzaam en tegen zijn schooljuf soms een beetje brutaal. Terwijl hij weet dat hij eigenlijk naar school moet, wil hij toch veel liever alleen op avontuur om de wereld te verkennen. Hij gaat graag naar de rand van het bos, een plek waar jonge dieren van hun ouders absoluut niet mogen komen. Daar kan Vladimir chillen en dromen.

Op een dag, als hij weer eens spijbelt van school en zijn juf en de andere kinderen hem zoeken, vindt Truus, een jong hertje dat bij hem in de klas zit, de ongehoorzame vos aan de rand van het bos. Ze kijken samen veel te lang naar de zonsondergang. En als de duisternis dan valt, zien de twee in de verte werkelijk schitterende lichtjes.

Vladimir wil na het zien van dit prachtigs nog maar één ding: die wonderlijke lichtjes van dichtbij bekijken.... Maar weet hij de brave Truus zover te krijgen om met hem mee te gaan?

Toneel.

 

Twee Urbex fotografen belanden in een voormalige psychiatrische kliniek. Tot hun verbazing ontdekken ze dat een van de ruimtes in het pand bewoond wordt door een bejaarde man. Hij beweert er al sinds 1984 te wonen.

Kitty, een van de twee fotografen en nieuwsgierig naar het verhaal van de kluizenaar, keert enkele dagen later terug naar de locatie. Na enkele bezoeken leert ze langzaam maar zeker de dichter Thomas steeds beter kennen. Hij vertelt haar al jaren aan iets groots en meeslepends te werken. Tevens verhaalt hij over het tragische verlies in 1980 van zijn geliefde en muze Emma. Vier jaar na deze traumatische ervaring verlaat hij zijn dochter en neemt zijn intrek in de voormalige psychiatrische kliniek, waar hij zelf als kind als patiënt werd verpleegd.

Na verloop van tijd begrijpt Kitty dat de man er niet alleen woont. Spoken uit zijn verleden (en heden) waren in de voormalige kliniek rond en stichten voortdurend verwarring. Ze leert al deze spoken een voor een kennen en verwerft inzicht in het grootse en meeslepende dat Thomas meent te kunnen creëren.

 

 

De met een prijs voor het beste literaire debuut bekroonde dichter Mats Spaans verdwijnt op zekere dag spoorloos. Dit nadat hij zijn muze in bed heeft betrapt met - nota bene - zijn eeneiige tweelingbroer. Hij snijdt de banden met zijn geliefde, zijn labiele moeder, zijn tirannieke vader, zijn boosaardige tweelingbroer en zijn twee zussen definitief door. Maar wanneer zijn moeder dreigt te sterven aan de gevolgen van een zeer ernstige ziekte, keert hij vijfentwintig jaar later terug om afscheid van haar te nemen.

Het weerzien met zijn familie en dus met zijn traumatische verleden, is ontwrichtend. In de eerste plaats voor Mats zelf, maar tevens voor zijn verbijsterde familieleden, die in de veronderstelling leefden dat hij dood was.

Een roman over vluchten en uiteindelijk weer terugkeren, ernstig verstrikt geraakte familiebanden, het verliezen van je grote liefde, traumatische herinneringen en de bijna onzichtbare scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid. Over de verstreken houdbaarheidsdata van emoties en schrijfsels.

 

Roman

De Windbloeister is het tweede deel van de EOLUS Trilogie. In dit deel volgen we Sandrine Marin, die vlak na haar geboorte gescheiden werd van haar tweelingbroer Jules, om hem pas op 51-jarige leeftijd voor het eerst weer te ontmoeten. Sandrine wordt op jonge leeftijd besmet met het poliomyelitis virus, waardoor ze verlamd raakt en in een rolstoel belandt. Ze kan echter wel lopen op de wind. Sandrine kiest er, in een tijd dat dit nog hoogst discutabel is, als jong volwassene voor om openlijk met de vrouw van wie ze houdt te gaan samenwonen. Sandrine gaat op zoek naar haar plek in de wereld, ontmoet andere windlopers en leert dat ze niet een foutje van de Schepper is. Voorts wordt in deze roman de mythe van 'De Engelen Van Mons' ontrafeld en aan de lezers gepresenteerd. Zonder opsmuk, gewoon zoals het zich werkelijk heeft afgespeeld.

Toneel.

 

Zeven mensen hebben een uitnodiging ontvangen om in de wachtkamer van God te verschijnen. Bij elk van hen is de verwachting anders. In de wachtkamer is echter slechts plaats voor zes personen. De zevende persoon die arriveert, een 63-jarige dakloze, moet daarom maar weer zo snel mogelijk verdwijnen. Hij blijkt echter als enige een handgeschreven uitnodiging te hebben ontvangen.

Is dit een handgeschreven tekst van God?

Jules Marin komt uit een Frans Joodse circusfamilie. Zijn moeder stierf drie uur na zijn geboorte. De Marins zijn koorddansers, al generaties lang. Het verhaal gaat dat zij niet dansen op het koord, maar dat zij dit enkele centimeters boven het koord doen. Zij worden daarom geen koorddansers maar windlopers genoemd. Jules' vader wordt tijdens de tweede wereldoorlog door de Duitsers ingezet als verkenner. Hij loopt, onopgemerkt door de opponenten, vlak boven de boomkruinen en geeft de locatie van de vijandelijke troepen door. Jules (8 jaar oud) vergezelt zijn vader tijdens zijn werk aan het Oostfront. Zijn vader, zich bewust van het feit dat hij elk moment de dood kan vinden, vertelt Jules pas daar voor het eerst over zijn moeder en over het mysterie van het windlopen. Als zijn vader, die hem echter het windlopen weigert te leren, om het leven komt, wordt hij op transport gezet naar Sobibor. Daar ontmoet hij de Nederlandse dirigente Eva, die zich over hem ontfermt. Samen gaan zij proberen om Jules alsnog het windlopen onder de knie te laten krijgen. Het lukt. Jules ontsnapt lopend op de wind uit het kamp. Wat volgt is een lange zoektocht naar wie of wat hij is. Mens of monster?