De Natte Droom Van Sjeekspier
In een wanhopige zoektocht naar zijn verloren geheugen, raakt Sjeekspier verstrikt in een wirwar van surrealistische, soms slapstickachtige scènes. Zijn pad leidt hem naar plekken die voor de meeste mensen verborgen blijven. Tijdens deze curieuze queeste ontmoet hij tal van excentrieke personages. Ontmoetingen waarvan hij leert, die hem helpen zijn nieuwe ik beter te begrijpen. Soms ontwaart hij flarden van zijn verleden, vage beelden die hij koortsachtig tracht te reconstrueren. En langzaam maar zeker ontstaat er een coherenter geheel.
Een groteske ode aan de taal en de waanzin
Met De natte droom van Sjeekspier serveert de auteur een uitzinnige, barokke en bij vlagen ronduit gestoorde roman die de wetten van de logica vrolijk aan zijn laars lapt. Dit is geen verhaal dat je leest om te begrijpen ,- dit is een trip, een taalorkaan, een klaterende stortbui van beelden, woordspelingen, filosofie, kolder en tragiek. De lezer wordt vanaf de eerste pagina ondergedompeld in een universum dat tegelijk vertrouwd en volkomen geschift aanvoelt.
Het boek leest als een hallucinerende mengvorm van Black Mirror en Monty Python onder invloed van absint en existentiële twijfel. De auteur trekt alle registers open: het ene moment teder of poëtisch, vervolgens grotesk en vulgair, dan weer ijzingwekkend precies in het fileren van menselijke zelfbeelden, mythes en machtsstructuren.
Wat dit boek werkelijk bijzonder maakt, is de volstrekte overgave aan de taal. Zinnen kronkelen, tollen, ontploffen soms. De schrijver lijkt vreugde te halen uit het verknopen van archaïsche woordkeus, absurdisme en filosofische spitsvondigheid. Het is een stijl die veel vraagt van de lezer, maar ook genereus uitbetaalt voor wie durft vol te houden. Hier wordt niet gepolijst, hier wordt gevlamd.
De structuur is fragmentarisch, associatief, soms verwarrend,- en precies daarin ligt de kracht. Het verhaal ontspoort, hervindt zich, speelt zich af in het theater van het ongerijmde. De personages zijn maskers en spiegels, stemmen in een koortsdroom die ergens ook over onszelf gaat: over onze hunkering naar betekenis, naar roem, naar erotiek, naar iets dat beklijft. En dan keihard lachen als het weer door je vingers glipt.
Conclusie
De natte droom van Sjeekspier is een tomeloze eruptie van verbeelding, satire en stilistisch vuurwerk. Niet geschikt voor lezers met een zwak hart of een voorkeur voor rechte lijnen. Maar wie zich laat meevoeren, komt terecht in een meeslepende, krankzinnige en diep menselijke komedie. Eén lange, natte buiging voor de taal en voor de waanzin die we leven noemen.