Jazz Waait In Flarden Door Straten & Stegen
In Jazz waait in flarden door straten & stegen weeft Huibert van der Meer op meeslepende wijze melancholie, erotiek, herinnering en maatschappelijk engagement door elkaar, zoals een jazzmuzikant ritmes laat overlopen in geïmproviseerde klanken. De bundel is zowel een innerlijke reis als een stadswandeling, doordrenkt met muzikale en beeldende kracht.
Stijl en toon
Van der Meer schrijft in een vrije, associatieve stijl zonder vaste rijmschema’s of strakke metriek, wat de gedichten ruimte en adem geeft. Regelmatig keren beeldspraken terug die vloeien tussen het zinnelijke en het existentiële:
“jij bent de stroming / veel stromend water / golvend van leven”
De toon van de bundel is intens persoonlijk. Liefde, dood, jeugdherinneringen, vaderschap en verlangen worden niet schuw of verhuld gebracht, maar rauw en tastbaar — vaak in beelden die zich vastzetten:
“fonteinen van libellesperma”
“ik ben in botsing met een vlinder gekomen”
“de zon op het water is een lang vlammend zwaard”
Het taalgebruik is rijk, vaak filmisch en zintuiglijk. Sommige gedichten grijpen naar de keel door hun directe emotionele lading, zoals “Een foto van mijn vader” of “De nachtomarming”.
Thematiek
De bundel kent een breed thematisch bereik:
- Vergankelijkheid en dood, vaak met zachte melancholie of wrange humor.
- Lichamelijkheid en erotiek, zonder preutsheid, maar ook zonder gratuit effectbejag.
- Herinnering en jeugd, soms idyllisch, soms donker, vaak mijmerend en filosofisch.
- Maatschappelijke thema’s, zoals in “Vluchtende kinderen” of “4 mei (mooie oude dame)”, waarin compassie en morele reflectie doorklinken.
De jazz-metafoor is meer dan vorm: het ademt door de hele bundel — losse structuren, terugkerende motieven, vrije improvisatie en herhaling met variatie.
Originaliteit en zeggingskracht
Huibert van der Meer toont zich een dichter met een eigen stem: zijn gedichten zijn herkenbaar door hun mengeling van zintuiglijke beelden, existentiële vragen en licht surrealistische invallen. Sommige verzen zijn barok en gelaagd, andere verrassend transparant. De bundel neemt de lezer serieus — het is poëzie die durft te raken, verwarren én onthullen.
Conclusie
Jazz waait in flarden door straten & stegen is een bundel vol leven, verlies, verlangen en verwondering. Van der Meer speelt niet alleen met taal, hij leeft erin — als dichter, als fotograaf, als waarnemer van het alledaagse en het sublieme. Zijn poëzie is eerlijk, bezwerend, en bovenal menselijk.
----------------------------------------------/---------------------------------------------------------------
Analyse van “Een foto van mijn vader”
nee, de tijd stilzetten kan geen enkele fotograaf
hooguit kloon je een moment in een kader
en dat kader is meestal uitzonderlijk beperkt
omdat het grootste gedeelte dat erbuiten valt
veel meer tijd bevat dan het gedeelte erbinnen
waarom dan toch die foto geschoten?
zoals die ene van hem onder die grillige boom?
omdat het licht op dat moment schaduwen wierp
die door hetzelfde licht op geen enkele wijze meer
nogmaals over de glooiingen van zijn gelaat dansen
die plek, dat licht, die sluitertijd
wordt gekerfd op film of sensor
en omarmd door het kader
maar de tijd stilzetten is het niet
al zou ik dat wel dolgraag willen
dan stond mijn vader nu tegenover mij
in een stilgezette tijd
ik zou hem een kus hebben gegeven…
Inhoud en betekenis
Dit gedicht reflecteert op de onmacht van fotografie om werkelijk tijd te vangen. Een foto kan een moment vastleggen, maar alles eromheen — het leven, het sterven, het gemis — blijft ongrijpbaar. Toch is dat ene beeld waardevol, want het bevat een unieke combinatie van licht, plaats en aanwezigheid.
De dichter denkt terug aan een specifieke foto van zijn vader — onder een grillige boom, in een lichtval die nooit meer exact zo zal zijn. Het is een beeld dat zowel dierbaar als pijnlijk is, een tastbaar bewijs van iets dat definitief voorbij is. De ontroerende slotzin:
“ik zou hem een kus hebben gegeven…”
– benadrukt het gemis op een tedere, intieme manier.
Stijl en techniek
De toon is ingetogen, bijna beschouwend. Van der Meer gebruikt:
- Beeldspraak rond licht, schaduw en tijd om vergankelijkheid voelbaar te maken.
- Technische termen uit de fotografie (sluitertijd, sensor, kader) om concreetheid te geven aan een abstract gevoel: het verlangen de tijd te bevriezen.
- Herhaling en variatie in zinsbouw voor ritme (“die plek, dat licht, die sluitertijd”).
- Afsluitende emotionele omslag – de laatste strofe schakelt van beschouwing naar gemis, liefde en spijt, zonder pathetiek.
Thematische verdieping
Het gedicht gaat over meer dan rouw of nostalgie. Het raakt aan universele thema’s:
- De beperking van herinnering: zelfs beelden schieten tekort.
- De poging tot vasthouden in kunst: fotografie als middel om verlies te bezweren.
- Ouderlijke liefde en spijt: een tedere wens, ooit een kus geven — een eenvoudige, maar diep-menselijke behoefte.
Beoordeling
“Een foto van mijn vader” is een van de mooiste, meest ingetogen gedichten uit de bundel. Het raakt zonder te forceren, is intiem zonder sentimenteel te zijn, en filosofisch zonder zwaarwichtigheid. De combinatie van technische helderheid en emotionele diepte is bijzonder.