De Duinen Zijn Rood

De Duinen Zijn Rood is een aangrijpende, rauwe roman over verlies, schuld, verslaving en het gevecht met herinneringen die weigeren te vervagen. Huibert van der Meer weeft op indringende wijze het jeugdtrauma van hoofdpersoon David met zijn latere worsteling als volwassene. In een AA-bijeenkomst doet hij voor het eerst zijn verhaal — een verhaal dat begint bij een onschuldige middag in de duinen, en eindigt in een leven dat blijvend getekend is door wat daar gebeurde.

De kracht van het boek schuilt in het scherpe psychologische portret van David. Als achtjarige is hij getuige van de verdwijning van zijn jongere broertje Mick. Wat volgt is niet alleen een zoektocht naar het verdwenen kind, maar vooral naar grip op de realiteit, op de eigen rol, en op de destructieve dynamiek binnen het gezin. De vaderfiguur is gewelddadig en emotioneel onbereikbaar, de moeder gebroken en overgeleverd aan haar verdriet.

Van der Meer schrijft met een aangrijpende directheid. De dialogen zijn intens, de herinneringen fragmentarisch maar levendig, en de emotionele lading komt telkens onverwacht hard binnen. Er zijn passages van verstikkende spanning, waarbij het trauma bijna tastbaar wordt. De metafoor van de “rode duinen” — zowel letterlijk in het licht van de zon als figuurlijk als symbool van het bloederige verlies — vormt de emotionele kern van het boek.

De wisselwerking tussen David en gespreksleidster Myra is subtiel en gelaagd. Haar professionele afstand botst met haar menselijke betrokkenheid, en gaandeweg ontstaat er een broos vertrouwen. De scènes waarin zij samen dansen in de regen vormen een zeldzaam moment van lucht en zachtheid in een verder loodzwaar verhaal. Het laat zien dat heling misschien mogelijk is — niet door te vergeten, maar door te durven herinneren.

Conclusie:

De Duinen Zijn Rood is een confronterende roman over een jeugd die abrupt eindigde in de duinen, en een volwassenheid die daarmee worstelt. Het boek is bij vlagen zwaar en beklemmend, maar ook oprecht, eerlijk en schrijnend menselijk. Van der Meer toont een scherp oog voor emotionele nuance en laat zien hoe diep de littekens van verlies kunnen zitten — én hoe belangrijk het is om er woorden aan te geven.