Vergeten
Weerloos ben je pas
op het ogenblik dat je beseft
hoe onomkeerbaar afscheid is,
je die lach nooit meer zult horen.
Je balanceert nog een tijdje
op onbestendige koordflarden,
om uiteindelijk alle beelden
in vage droomstreken te zien muteren.
Je herinnert je op den duur
die zo specifieke geur niet meer,
tast zelfs over kleuren en geluiden
in het gruwzame en zo sompige duister.
Het is een blijvend proces
van vluchten en steeds meer vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties